Do XVII stulecia nie mogło być mowy o dyskusji na temat powstania Układu Słonecznego. Uznawano bowiem, że planety i gwiazdy istniały zawsze i będą istnieć w nieskończoność – trwałe i niezmienne. Począwszy od XVII wieku uczeni i myśliciele zaczęli odchodzić od tej teorii i tworzyć własne koncepcje pochodzenia Układu Słonecznego.
Planety, czyli gwiezdni wędrowcy, są obiektami okrążającymi gwiazdę lub jej pozostałości. W ich wnętrzach nie dochodzi do wytworzenia procesów termojądrowych, posiadają prawie okrągły kształt oraz nie wytwarzają własnego źródła światła – świecą światłem gwiazdy odbitym od ich powierzchni.
Spoglądając na niebo w bezchmurną noc zaobserwować możemy gwiazdy. Są ich miliony, każda z nich świeci jasno na firnamencie, niektóre pulsują, większość tworzy rozmaite wzory, kreśląc gwiazdozbiory. Każdy gwiazdozbiór zaś opowiada jakąś historię. Ale czym tak naprawdę są te jasne punkty na niebie? I czy, parafrazując Fryderyka Nietzsche, gdy zbyt długo patrzymy w gwiazdy, nie zaczynają one patrzeć na nas?
HISTORYCZNE MODELE WSZECHŚWIATA
Człowiek od zawsze próbował zgłębić tajemnice otaczającego go świata. Interesowało go zarówno najbliższe otoczenie, jak i odległe gwiazdy i planety.
Wszechświat praczłowieka miał rozmiary zamieszkanej przez niego jaskini. W miarę jak rosła ludzka świadomość, poszerzał się także i Kosmos.